zondag 24 augustus 2008

Nét naast het podium!

Vandaag was er de jaarlijkse editie van de Houffa-marathon. Vijfde editie, vijfde deelname. Als er één wedstrijd is waar ik naar probeer te pieken is het deze wel. De laatste weken had ik wel een goed gevoel maar gisteren trok ik toch naar Houffalize met lichte twijfels. Vorig weekend had zijn sporen nagelaten in de benen. Veel te bourgondisch gefeest. Volgend jaar probeer ik te verjaren na de Houffa. Op training deze week had ik vermoeide benen en de hele week sliep ik slecht. Een goede nachtrust in Ol Fosse d'Outhe zorgde ervoor dat ik toch fris aan de start kwam. "De kop" zat goed en zonder veel stress kon ik op de eerste rij postvatten voor de chrono van 50 km. Ik kies steevast voor de kortste afstand omdat ik mezelf een beetje ken. Doseren is nl. iets wat ik niet goed beheers...
De start zelf op het marktpleintje was super, al wist ik niet goed wat er gebeurde. Ik was eerst weg en begon als eerste van het peloton van 400 renners aan de eerste klim. Ik werd er een beetje euforisch van en dacht: dit kunnen ze me niet meer afpakken. Bovenop de asfaltklim draaide ik als 10° de wei in. Natuurlijk met een veel te hoge hartslag, maar ik hoorde iedereen daar puffen. Ik moest nu wel wat doseren en kon het hogere tempo van mijn voorgangers niet volgen. Enkele renners reden me voorbij terwijl ik angstvallig keek of er veertigers bij waren. Zo dicht bij de kop van de wedstrijd konden er niet veel masters voor mij zitten, dacht ik. Eentje reed er mij voorbij en ik probeerde zo dicht mogelijk in zijn buurt te blijven. Dat lukte vrij goed en stilaan vond ik het goede ritme.
Mijn zelfvertrouwen kreeg een boost en aan km. 20 haalde ik hem bij. Ondertussen hadden we de staart van de 75 km-renners al bijgehaald en was het op het glibberig en modderig parcours slalommen om die in te halen. Bij één van die maneuvers ging ik tegen de vlakte en mijn "tegenstrever" was 't gat in. In de volgende 10 km. stak er mij niemand voorbij en aan km. 30 had ik hem weer te pakken. Tot km. 36 reden we om beurt op kop tot ik - voor de verandering - knal op een steen stootte met mijn achterwiel. Snake-bite en paniek. Onder de modder een binnenband vervangen is geen sinecure. Terug op de fiets was ik het ritme kwijt en het kopje hing de volgende 5 km. naar beneden. Ik volgde gedwee het ritme van de tragere renners en was bang terug plat te rijden. Nogmaals gestopt om de band wat bij te pompen. Met "always believe in your goals" in mijn hoofd vond ik mijn "moral" terug en de laatste 10 km. haalde ik terug wat renners in, waaronder mijn kompaan van daarstraks met mechanische pech. Ik bolde over de meet na 3u13' alles geven op een zeer zwaar parcours en hoopte op een top-50. Ik werd uiteindelijk 25° en eindigde 4° bij de masters. Juist, nét naast het podium. Op naar volgend jaar...







1 opmerking:

nonkeltje zei

'k Zal ne keer zeggen dat ze dat podium ne meter groter moeten maken.
Groetjes nonkeltje